—————————— ملاحظاتی در باره “دی-ان-ای DNA” و پیدایش حیات در زمین:
*1- {با دستاوردهای جدید و بکمک تکنولوژی فضایی٬ دانشمندان احتمال وارد شدن نوعی DNA از سیارات دیگر به زمین از طریقِ سنگهای آسمانی را داده اند. و حتی این احتمال وجود دارد که در واقع منشآ حیات در زمین به همین ترتیب بوده باشد. در هر صورت در تعریف ما از اساسِ مادی شکل گیری موجودات زنده هیچ تغییری را بدنبال نخواهد آورد. اگر چنین باشد٬ معنایش این است که در سیاره ای دیگر که موقعیت جوّی و دیگر شرایط لازم اولیه مانند زمین را دارد یا داشته است٬ این فرایند اولیه را انجام داده است. و نه تنها پیدایش نوعی DNA در محیطی طبیعی از سیاره ای دیگر٬ بلکه سازگاری آن با وضعیت زمین در چند میلیارد سال پیش٬ در ظهور پدیده «حیات» و نُضج و قوام آن٬ بسیار مهم بوده است. بدینترتیب٬ زمین ما با آن سیارة هنوز فرضی٬ در واقع یک شرایط یا موقعیتِ واحد مادی محسوب میشوند.
{بعد از تحریر: البته با کشفیات جدید در قدمت پیدایش حیات در کره زمین٬ این احتمال ورود «دی ان ا » برای پیدایش حیات در زمین به سمت صفر متمایل می گردد (به زیر نویس *1* در متن اصلی مراجعه شود)}.
ناگفته نماند که جدا از چندین میلیارد سیاراتی که بالقوه ممکن است شرایط قابل زیست داشته باشند٬ تا زمان نوشتن این سطور (اوائل ۲۰۱۶) *A*٬ در نیمة سالِ ۲۰۱۵ به واقع نزدیک ترین سیاره به زمین به لحاظِ شرایط اقلیمی-جوی و موارد لازم دیگر که قابلیت پیدایش و تداوم حیات را دارد٬ کشف گردیده است: با ۱٫۴۰۰ سالِ نوری فاصله٬ حجم و سطحی بیشتر (با قطری ۶۰٪ بلندتر از قطر زمین)٬ یک میلیارد سال قدیمی تر٬ و تنها ۲۰ روز بیشتر در گردش سالانه اش به دورِ خورشید شان٬ در مقایسه با کرة زمین! نامِ آن «کپلر-۴۵۲b» میباشد.
کسی چه میداند٬شاید سیاره ای مشابه آن که فرایند حیات درآن شکل گرفته بود و در فاصله ای نه چندان دور٬ در اثر انفجار یا حادثه ای نامعلوم٬ تکه هایی از آن بصورت سنگ های آسمانی در فضا پخش گردیده و در نهایت بخشی از آنها به زمین اصابت گردیده باشند. و به این معنا٬ چون مادرِ بخشنده ای باشد که نوزادِ «حیات» را به زمین اهدا کرده است؟! و شاید هم موجوداتَ فرازمینی٬ آگاهانه نطفه ملکولی زاینده حیات را به اقصی نقاطِ عالم پخش کرده باشند!؟ در هر حالت در اصل واقعیت حیات در زمین و نیروهای محرکِ درونی اش و باطبع تحلیل ما در این سطح تفاوتی حاصل نخواهد کرد.}
——————————–
*A* – در کمی بیش از یک سال پس از خبر کشف «کپلر-۴۵۲b» ٬ در فوریه ٬۲۰۱۷ سازمان فضایی آمریکا (ناسا NASA) یک کشف بسیار پُر اهمیت تر در این زمینه را اعلام کرد. بطور خلاصه:
هفت سیاره در یک سیستم خورشیدی نزدیک به ما کشف گردیدند. همه این ۷ سیاره تقریباً هم حجم سیاره ما می باشند. سه تا از آنها در تطابق با شاخص هایی با درجه قطعیت بالا در حوزه «قابل زیست habitable» دسته بندی شده اند. خورشید آنها جزو کوچک ترین٬ سرد ترین و بی رمق ترین خورشید ها قرار دارد. نام آن «ترَپیست-۱ TRAPPIST-1» می باشد. و بالاخره جالب اینکه فاصله این منظومه از ما تنها ۴۰ سال نوری *B* می باشد که به نسبت «کپلر-۴۵۲b» که ۱۴۰۰ سال نوری است٬ بسیار بسیار نزدیک به حساب می آید.
به یاد داشته باشیم که نزدیک ترین خورشید به منظومه خورشیدی ما کمی بیش از ۴ سال نوری می باشد!
===============
*B* – یکی از دوستان در مورد مسافت نوری توضیح خواست که فکر کنم بد نیست اینجا نیز بصورت تکمیلی آورده شود:
اصولاً مسافت ها با واحد های مختلف اندازه گیری می شوند. مانند کیلومتر یا مایل و امثالهم.
در فواصل کیهانی که قابل مقایسه با مسافت های زمینی ما نمی باشند٬ واحد اندازه گیری معمولاً با اشل نوری بیان می شود. به این معنا که هر ضریبی که می دهند باید زمانش را هم بگویند. چرا که در واقع بر حسب مسافتی که با سرعت نور طی می شود محاسبه می شوند. و چون سرعت نور ۳۰۰ هزار کیلومتر در ثانیه و یا ۱۸۷هزار و پانصد (۱۸۷۵۰۰) مایل در ثانیه می باشد٬ بنابراین این عدد باید ضربدر تعداد ثانیه ها در یک سال شود تا بشود یک سال نوری!
به این ترتیب یک سال نوری می شود: ۳۰۰,۰۰۰ × ۶۰ × ۶۰ × ۲۴ × ۳۶۵ = تقریباً ۱۰به توان ۱۳ کیلومتر. یعنی نزدیک به ۱۰ تریلون کیلومتر! یا حدود ۶ تریلیون مایل (یک تریلیون = میلیون × میلیون) حالا تازه باید این عدد را ضرب در ۴۰ بکنیم که فاصله تا آن سیارات بدست بیاید!
همانطور که می بینید٬ ارقام نجومی است. برای همین هم در فواصل میان منظومه های خورشیدی و ماورای آن٬ از سال نوری استفاده می شود.
به عبارت دیگر اگر یک شعاع نوری از خورشید ما فرستاده شود در عرض ۸ دقیقه به زمین می رسد. در حالی که همان نور ۴۰ سال طول می کشد تا به آن منظومه برسد!
حال برای مقایسه در نظر بگیرید که مثلاً هواپیما های مسافربری سریع حتی کمتر از ۱۰۰۰ کیلومتر در ساعت می باشند. و یا سریعترین سفینه فضايی شاید به زور به ۶۰هزار کیلومتر (۳۷ هزار مایل) در ساعت برسد (البته منهای مواردی چون سفینه های کوچکتر تحقیقی که در حوزه های جاذبه ای قوی نزدیک به سیارات٬ می توانند شتاب گرفته و سرعت شاید تا دو برابر این عدد هم بگیرند!).
معنایش این است که اگر بخواهیم با این فضاپیماهای میان سیاره ای موجود راه بیفتیم و بدون وقفه برویم تا به آن سیارات برسیم٬ چیزی نزدیک به ۷۲٫۰۰۰ سال طول خواهد کشید! *A
به هر حال بهتر است که فکر رفتن فیزیکی ما به آنجا را حداقل فعلاً٬ از سر بیرون کرد. اما برای مشاهده و مطالعه علمی آنها در مقیاس ستاره شناسی و با تکنولوژی پیشرفته کنونی٬ نسبت به فرضاً «کپلر-۴۵۲b» خیلی راحت تر می شود کار و بررسی کرد.
——————
*A – امیدوارم پیروان «شیعه اثنی عشری» این عدد ۷۲٫۰۰۰ را شاهد مثال از «غیب» برای «اعجاز خداوندی» جهت اثبات ارج و قُرب «۷۲ تن شهدای حسینی در صحرای کربلا»٬ نزد الله٬ قرار ندهند!!!؟ 
برای دیدن گزارش ویژه سازمان ناسا به اینجا کلیک کنید.
این لینک در صفحة دیگر باز می شود.
——————————– پایانِ زیرنویس
اگر مایلید از همینجا به مبحث اصلی برگردید٬ لطفاً به این لینک کلیک کنید : «نگاهی دوباره به ریشه ها: منشاء و ماهیتِ حیات»!